هان! زمین و زمان! مدینه و رمضان! خانه کوچک فاطمه(علیه السلام) و ماه صیام!
گوارایتان باد...افتخارتان باد! ماهِ تمامِ شهرالله! خوشا تو را که ...
آیینه تمام زیبایی، شاخه گل دامان زهرا، روشنی چشم مرتضی، ریحانه ی دل رسول، ابو محمّد حسن بن علی(علیه السلام) را هم سفر و هم راه و هم نشین ای. او که درود خدا بر جانش مولود نیمه ی ماه رمضان سومین سال هجرت است؛ هم اوست اولین نواده ی فرستاده ی خدا و نخستین فرزند حیدر کرّار و فاطمه زهرا(علیه السلام).
او، حسن بن علی(علیه السلام) هم دَم و هم ساز و هم سان قرآن و روح آن است. مصداق کریمه ی (إنَّما یُریدُ الله لِیُذهِبَ عَنکُمُ الرَّجسَ أهلَ البَیتِ وَ یُطَههَّرَکُم تَطهیراً) است. یکی از دو دریای رحمت خداوند مهربان است در آیت (و کِفلَینِ مِن رَحمَتِهِ) تأویل سوگند بلند (وَالتّین) است که خداوند یاد کرد. مصباحِ آیه ی روشنایی است در(المِصباحُ فی زُجاجَهٍ)، (کلمه الله) است و سَرور جوانانِ اهل بهشت و امام از سوی خداست. زیور و آرایش عرش رحمانی است، فرزند رسول گرامی خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) و وارث هیبت و بردباری پیشوای اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) همو که پیامبر بزرگ(صلی الله علیه و آله و سلم) او را می بوسید و می بویید.
ای ابا محمد! حسن! نام دل نشین تو (در صحف پیشین)شُبّر یعنی حسن است؛ همان نام فرزند هارون، وزیر موسی(علیه السلام) و چهره ات یادآور سیمای رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) تو خلیفه ی الاهی و جانشین علی(علیه السلام)، شهسوار میدان فتوت و یکتای محراب عبادت ای. تو خویشاوند رسول خدایی که در کریمه ی (بگو- ای رسول ما- که: برای رسالت خود مزدی نمی خواهم؛ مگر مهر خویشانم را) بدان اشاره شده است. آن گاه که اموال خود را سه مرتبه با معبودت تقسیم کردی، راه خدا را به مردمان آموختی و آن زمان که بیست بار به خانه ی خدا پیاده رفتی، راه وصال حق را نشان دادی.
ای تمام حُسن و سخاوت! تو در بخشش، زبان زدی که تنها به یک سائل، پنجاه هزار درهم و پانصد دینار عطا کردی؛ پس آن گاه ردای خویش به کِرای باربر دادی. تو آن مهربان پدری که هم نشین نیازمندان ای؛ با آنان بر سر یک سفره می نشینی و با ایشان هم غذا می شوی. تو میوه ی شجره ی طوبایی.
تو ساکن حظیره القدس ای؛ بلند قبه ی سپیدی که سقف آن عرش الرّحمان است. اماما!....مهربانا! ....کریما!
تو بدر منیر، چراغ روشن، نور فراگیر، ستاره ی راهنما، موج بلند دریا، آب گوارا، شعله بر فراز بلندی، ابر پر از باران، آفتاب تابان، آسمانِ سایه سار، چشمه ی جوشان و برکه و باغستان پر از گُل ای.
تو انیس و مونس ای؛ رفیق ای؛ پدر مهرورزی؛ برادرِ برابری؛ از مادر مهربان تری؛ پناه ای؛ امین خدا در میان مردمان و بر آفریدگان برهان ای.
تنها به سوی خدا می خوانی و از حریم خدا مدافع ای
باری، تو از تبارخوبانی ای....
روزهاى پایانى دهه اول ماه رمضان یادآور سال حزن و ماتم است سالى که اسلام دویاور بزرگ خود حضرت ابوطالب و حضرت خدیجه سلام‌اللّه‌علیها را از دست داد و انقلاب بزرگ فرهنگى رسول اللّه را با مشکلات فراوان اجتماعى، سیاسى و اقتصادى روبرو ساخت.
دهم ماه مبارک رمضان سالروز وفات بزرگ بانویى است که با وجود بزرگى مقام خدمات سترگ او به اسلام کمتر از او تجلیل مى‌شود پیامبر گرامى اسلام صلى‌اللّه‌علیه‌وآله که به تعبیر قرآن کریم الگویى نیکو براى همگان است همواره یاد و خاطره حضرت خدیجه سلام‌اللّه‌علیها را گرامى میداشت و هرگز اجازه نمى‌داد گذشت زمان او را به بوته فراموشى بسپارد.
خدیجه از بزرگترین بانوان اسلام به شمار می رود . او اولین زنی بود که به اسلام گروید ; چنان که علی بن ابی طالب (ع) اولین مردی بود که اسلام آورد . اولین زنی که نماز خواند ، خدیجه بود. او انسانی روشن بین و دور اندیش بود . با گذشت ، علاقه مند به معنویات ، وزین و با وقار ، معتقد به حق و حقیقت و متمایل به اخبار آسمانی بود .
تاریخ راز محبت رسول خدا(ص) به خدیجه را چنین بازگفته است:اخلاق پسندیده.
حضرت خدیجه(س) حتی در عصر جاهلیت از اخلاق نیک بهره می برد.حضرت ابوطالب(ع) هنگام ازدواج پیامبر با خدیجه(س) که 15 سال قبل از بعثت پیامبر(ص) بود. وی را چنین ستود: «ان خدیجه امراه کامله میمونه فاضله تخشی العار و تحذرالشنار» همانا خدیجه، بانویی کامل، پرمیمنت و مبارک و زیبنده است. بانویی که ساحتش از هر ننگ و بدنامی دور بوده، با شخصیت وآبرومند است.
پیامبر(ص) هنگام ازدواج با خدیجه به عموهایش فرمود: «ای عموها! بروید او را برایم خواستگاری کنید... آنچه من در باره خدیجه می دانم، شما نمی دانید.» نبی گرامی اسلام، با این جمله حضرت خدیجه را در اوج عظمت قرار داد. حضرت خدیجه با وجودزیبایی ظاهر و برخورداری از تمام صفات عالی زنانه، هرگزدر جامعه فاسد آن روزگار خود را نباخت و به چنان درجه ای ازکمال و پاکی دست یافت که به وی لقب (طاهره) دادند.
در کتابهای تاریخ و سیره چنین می خوانیم: «حضرت خدیجه باشرافت ترین و ثروتمندترین و زیباترین زنان قریش بود و درجاهلیت به «طاهره » و «سیده قریش » معروف بود و هر قبیله ای اصرار داشت به وی تقرب جوید.»
خدیجه از کتب آسمانی آگاهی داشت و علاوه بر کثرت اموال و املاک، او را «ملکه بطحاء» می گفتند . از نظر عقل و زیرکی نیزبرتری فوق العاده ای داشت و مهمتر اینکه حتی قبل از اسلام وی را«طاهره » و «مبارکه » و «سیده زنان » می خواندند .
جالب این است او از کسانی بود که انتظار ظهور پیامبر اکرم (ص) می کشید و همیشه از ورقه بن نوفل و دیگر علما جویای نشانه های نبوت می شد . اشعار فصیح و پر معنای وی در شان پیامبر اکرم (ص) از علم و ادب و کمال و محبت او به آن بزرگوار حکایت می کند .
نمونه ای از اشعار خدیجه در باره پیامبراکرم (ص) چنین است :
فلواننی امسیت فی کل نعمه و دامت لی الدنیا و تملک الاکاسره
فما سویت عندی جناح بعوضه اذا لم یکن عینی لعینک ناظره
اگر تمام نعمتهای دنیا از آن من باشد و ملک و مملکت کسراها وپادشاهان را داشته باشم ، در نظرم هیچ ارزش ندارد زمانی که چشم به چشم تو نیافتند .
دیگر خصوصیت خدیجه این است که او دارای شم اقتصادی و روح بازرگانی بود و آوازه شهرتش در این امر به شام هم رسیده بود .
البته سجایای اخلاقی حضرت خدیجه چنان زیاد است که قلم از بیان آن ناتوان است . پیامبر اکرم (ص) می فرماید : «افضل نساء اهل الجنه خدیجه بنت خویلد و فاطمه بنت محمد ومریم بنت عمران و آسیه بنت مزاحم .»
چه می توان گفت در شان کسی که مایه آرامش و تسلای خاطر رسول خدا (ص) بود ؟ ! در تاریخ می خوانیم : «حضرت محمد (ص) هر وقت از تکذیب قریش و اذیت های ایشان محزون و آزرده می شدند ، هیچ چیز آن حضرت را مسرور نمی کرد مگریاد خدیجه ; و هرگاه خدیجه را می دید مسرور می شد»
ذهبی می گوید : مناقب و فضایل خدیجه بسیار است ; او از جمله زنان کامل ، عاقل ، والا ، پای بند به دیانت و عفیف و کریم و ازاهل بهشت بود . پیامبر اکرم (ص) کرارا او را مدح و ثنا می گفت و بر سایر امهات مومنین ترجیح می داد و از او بسیار تجلیل می کرد. به حدی که عایشه می گفت : بر هیچ یک از زنان پیامبر (ص) به اندازه خدیجه رشک نورزیدم و این بدان سبب بود که پیامبر (ص)بسیار او را یاد کرد .
خدیجه کبربی چنان مقام والایی داشت که خداوند عزوجل بارها براو درود و سلام فرستاد . طبق روایتی از حضرت امام محمد باقر (ص) : پیامبر اکرم (ص) هنگام باز گشت از معراج ، به جبرئیل فرمود : «آیا حاجتی داری ؟»
جبرئیل عرض کرد : خواسته ام این است که از طرف خدا و من به خدیجه سلام برسانی »
این متن ترجمه ای از خطبه پیامبر(ص) در وصف ماه مبارک رمضان است که شیخ صدوق به سند معتبر از امام رضا(ع) از قول پدران بزرگوارش ،از قول امام علی(ع) که از پیامبر اکرم(ص) نقل کرده است در فضیلت ماه رمضان:
ای مردم! ماه خدا با برکت و رحمت و آمرزش به سوی شما روی کرده است. ماهی که نزد خدا برترین ماههاست و روزهایش بهترین روزها و شبهایش بهترین شبها و ساعتهایش بهترین ساعتهاست. ماهی است که در آن شما را به میهمانی خدا خوانده اند و از کسانی قرار داده شده اید که از کرامت خدا بهره می برند. نفسهای شما در آن تسبیح و خوابتان عبادت است و کارهای شما در آن مورد قبول و دعاهایتان در آن مستجاب است. پس از خدا با نیت های راستین و دلهای پاک بخواهید که در این ماه توفیق روزه داری برای او، و تلاوت کتابش(قرآن) را به شما بدهد.
بدبخت کسی که از آمرزش خدا در این ماه محروم بماند!
با گرسنگی و تشنگی (به واسطه روزه) گرسنگی و تشنگی روز قیامت را به خاطر آورید. بر فقیران و خانه نشستگان(مساکین) صدقه بدهید . بزرگان خود را گرامی بدارید و به کوچکتران خود محبت کنید و به خویشان خود را مهر بورزید. زبانهای خود را از آنچه نباید گفت نگاه دارید و چشمان خود را بر حرام بپوشانید و گوشهای خود را از شنیدن ناشنیدنیها حفظ کنید.
با یتیمان مردم محبت بورزید تا بعد از شما به یتیمان شما محبت کنند. از گناهان خود به سوی خدا توبه کنید. هنگام نماز دستهایتان را به دعا بلند کنید؛ زیرا که وقت نماز بهترین وقتهاست. در این اوقات خداوند با رحمت به بندگان خود نظر می کند و هر گاه با او مناجات کنند جوابشان می دهد و هر گاه او را ندا دهند به آنان لبیک می گوید و اگر او را بخوانند (دعایشان را) مستجاب می کند .
ای مردم! جانهای شما در گروی کارهای شماست. پس جان خود را با طلب آمرزش (از بند) رها سازید. پشتهای شما از بار گناهان گران است؛ پس با طول دادن سجده ها آنها را سبک کنید و بدانید که خداوند به عزت و جلال خود قسم یاد کرده است که نمازگزاران و سجده کنندگان در این ماه را عذاب نکند و در روز قیامت آنها را از آتش جهنم نترساند.
ای مردم ! هر که در این ماه مومن روزه داری را افطار دهد ثواب آن برابر آزاد کردن برده و آمرزش گناهان گذشته خواهد بود. (بعضی از اصحاب گفتند که ما توانائی افطار دادن را نداریم. پیامبر فرمودند : از آتش جهنم، با افطار دادن و لو با نصفه ای از خرما و یا شربتی از آب دور بمانید. همانا این پاداش کسی است که بر بیشتر از این توانائی نداشته باشد.)
ای مردم! هر که اخلاق خود را در این ماه خوب کند، در روزی که قدمها بر صراط می لغزد از آن به راحتی می گذرد و هر که کار خدمت گزار یا کنیز خود را سبک گرداند خدا در قیامت حساب او را راحت می کند و هر که در این ماه شر خود را از مردم باز دارد خداوند در قیامت غضب خود را از او باز می دارد.
هر که در این ماه یتیمی را گرامی دارد خداوند او را در قیامت گرامی می دارد و هر که با خویشاوندان خود دیدار کند (صله ارحام)، خداوند او را از اتصال به رحمت خود در قیامت منقطع نخواهد کرد. هر که در این ماه سنتی را به پا دارد خداوند برای او برات دوری از آتش جهنم را می نویسد. هر که در این ماه نماز واجبی بخواند خداوند برای او ثواب هفتاد نماز(ماههای دیگر) را می نویسد. هر که در این ماه بر من صلوات بفرستد ، خداوند ترازوی اعمالش را برای روزی که ترازوی اعمال سبک است سنگین می گرداند و کسی که در این ماه یک آیه از قرآن را بخواند ثواب کسی را دارد که در ماههای دیگر ختم قرآن کرده باشد.
ای مردم! همانا در این ماه درهای بهشت باز است؛ پس از خدا بخواهید که آنها را بر روی شما نبندد و درهای جهنم در این ماه بسته است پس از خدا بخواهید که آنها را بر روی شما باز نکند. شیاطین در این ماه در زنجیرند پس از خدا بخواهید که آنها را بر شما مسلط نگرداند.
دوباره نیمه ی شعبانی دگر گذشت و.........
با خود گفته بودم دگر امسال جشن میلادتان را در حضور خودتان به شادی می نشینم و.....
ولی ما باز هم منتظر شما خواهیم ماند, منتطر آمدنتان و مطمین باشید تک تک لحظاتمان را به نام شما آذین خواهیم بست با یاد آوریتان همه ی دقایقمان را پر خواهیم کرد و با مدد شما ,خدمت به شما انگیزه ی همه ی حرکتها یمان خواهد شد! سینه هامان صندوق صدقه ای می شود و قلبمان سکّه ای نذر سلامتتان ! دردمان همیشه با توسل به شما آرام می گیرد و دستمان جز به دعا برای فرج شما به آسمان نمی رود،
ای مهربان پدرم ای مهدی عزیز ما همیشه شما را دوست داریم بیشتر از هرکس ....
ما را یاری دهید تا انتظار تان زنگی باشد که از نافرمانیتان بازمان دارد!
از چشم های تو آغاز می شود در روزی داغ و خون آلود.
رشادت یعنی «تو»؛ وقتی که در رکاب پدر، تار و پود حادثه را شمشیر زدی.
امروز می آیی؛ عَلَم عشق بر دوشت، با نشانه ای از آن سوی آسمان، و زمین با خنده های نخستینت، شکفتن آغاز می کند.
در وجودت تکه ای از بهشت جا مانده است؛ آن گونه که از چشمانت عطر یاسی عجیب می تراود.
روشنای چهره ات با اُفق های دور و درخشان نسبت دارد. ریشه ات از مقدم ترین رودخانه آب می خورد.
نخل ها، پیش قامتت کوچک می نمایند، ای بزرگِ دوست داشتنی!
نامت از دهان زمین نمی افتد.
آزادگی، دوست دیرینه تو، خورشید، همبازی کودکی ات و عشق، همسفره همیشگی توست.
قبایل عرب از گندمزار شجاعت تو نان می خورند.
پرندگان، چشم بر قانون رهایی ات دوخته اند.
می آیی و پنجه در پنجه کوه می افکنی و فرو می ریزی اش.
می آیی و از جای گام های سپیدت، درختانی از آینه قد می کشند.
بر اسب که می نشینی، بارانی از ستاره باریدن می گیرد.
مهتاب، امواج نگاه توست که بر دامن آسمان می ریزد.
تو علی اکبری؛ علوی سیرت و محمّدی صورت.
آئینت جوانمردیست. صدایت، لرزه بر اندام آنان می اندازد که نفس های شیعه را بریده بریده می خواهند.
در آغوش باران زاده شده ای و از سینه بهار، شیر نوشیده ای.
از عشیره گل سرخی و از تبار آفتاب.
کوهستان ها، هوای پاک نفس هایت را به عاریت گرفته اند.
شاعرانه ترین واژه ها، شعر بلند حماسه ات را سرودن نمی توانند. محرم در محرم تصویر تابناک توست که بر صفحه خونرنگ عاشورا می درخشد.
لب های ترک خورده ات، سال هاست فرات را سر در گریبان نگه داشته است.
صفحات آن ظهر سرخ را که ورق می زنم، ردّ نگاه های پر هیبت توست که بر جا میخکوبم می کند. تو اردیبهشت فصل های جهانی.
خاکستری ترین روزها را خورشید کلامت به تپش وا می دارد.
امروز می آیی و ما فانوس های عاشقی در دست، میلاد خجسته ات را نور می پاشیم.
می آیی و چکاوکان روشنی، روز آمدنت را به ترانه می نشینند و رودهای زمین، بهار آمدنت را آواز می خوانند
درباره وبلاگ
